deklaracja dostepności     wartości domyślne       wielkość czcionki -> mniejsza czcionka     większa czcionka       wysoki kontrast -> wysoki kontrast     wysoki kontrast     wysoki kontrast

Aktualności

Stanisław Pasieczny - Retrospektywna wystawa prac powstałych w latach 1965-2015


Stanisław Pasieczny - Retrospektywna wystawa prac powstałych w latach 1965-2015
 data publikacji: 2015-09-25

Wernisaż dnia 24 września (czwartek) 2015 godz.17.00

Sponsor katalogu -  www.bzwbk.pl   

STANISŁAW PASIECZNY urodził się w 1939 roku w Polanówce (woj. lubelskie). W roku 1959 ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Zamościu. Studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Malarstwa. Dyplom w pracowni prof. Emila Krchy uzyskał w 1965 roku. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę zawodową w Tomaszowie Lubelskim (Muzeum Regionalne, Dom Kultury). Od 1975 roku mieszka i pracuje w Zamościu, gdzie pełnił m.in. funkcję plastyka miejskiego. W 1983 roku był inicjatorem i współtwórcą zamojskiej Galerii Sztuki Współczesnej, którą kierował do roku 2000. Jest członkiem ZPAP i Stowarzyszenia Pastelistów Polskich, współtwórcą wielu inicjatyw artystycznych – konkursów, przeglądów i plenerów. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem i grafiką zwłaszcza użytkową, projektując okładki, znaczki plakaty, także medale. Jest twórcą znaku graficznego „Zamojskiego Kwartalnika Kulturalnego”.


Stanisław Pasieczny to artysta, którego  twórczość wydaje  się czerpać przede wszystkim   z malarskiego postimpresjonizmu. Doskonały warsztatowo,  jako malarz potrafi wykorzystać walory podstawowych technik, do których  należą zarówno te tradycyjne - olej, pastel czy akwarela,  jak i współczesny akryl.   Nieskazitelny technicznie, z wirtuozerią operuje nie tylko barwą, bo jego kompozycje linearne, w których ogranicza się do czerni i bieli,  potwierdzają wrażliwość artystycznego widzenia.
Pasieczny to uczeń prof. Emila Krchy, współtwórcy grupy „Zwornik” – polskiego   postimpresjonisty, którego wpływów dopatrzyć się można w niektórych obrazach – pejzażach z czytelnym dążeniem do uproszczenia formy – ze swoistą jej dematerializacją. Pasieczny wyszedł jednak poza postimpresjonistyczne odczucie natury. Pedantyczna skłonność do detalu,  dążenie do wierności malarskiego opisu powodują, że z  wielu obrazów emanuje swoisty hiperrealizm.  Twórczość artysty – z pozoru jednolita -  jest  zjawiskiem wyjątkowym.  Obrazy wynikłe z obserwacji  nie tylko lokalnego krajobrazu  świadczą,  iż pozostając wiernym  polskiej szkole pejzażowej, maluje  instynktownie, spontanicznie, z dala od najnowszych trendów, we własnym mocno zindywidualizowanym tonie.
O rozwijanym przez lata zamiłowaniu do rodzimego pejzażu   świadczy zamojski  „Małpi gaj”, namalowany impastowo,  jeszcze w czasie nauki w zamojskim PLSP. W przypadkowym  zestawieniu z widokiem "Orzeszkowej po deszczu" – namalowanym wiele lat później -   widać najlepiej  ewolucję artystycznego widzenia, sytuując gdzieś po drodze  „Sad w Tomaszowie” czy „Drogę do Primorska” - niemal bliską abstrakcji realizację dyplomową.  Jest w obrazach artysty bezpośrednie odczucie natury,  bliskie niejednokrotnie młodopolskim mistrzom (Wyczółkowski, Stanisławski, Fałat), pozbawione sztucznego patosu, na przykład z doskonale odtworzonym nastrojem zimy w Zwierzyńcu - o lśniącym błękicie śniegu,  czy z atmosferą zachodzącego złocistego słońca w Jaworkach.  Bohaterami wielu  pejzażowych opowieści są drzewa,  Wibrująca  impresjonistycznie  plama  tworzy na zmąconej wodzie charakterystyczne  ich odbicie  („Nad wodą’). Innym razem   rozmywa się  rozlewając w blasku bladego słońca („W Jedlni”). Suche drzewa – będące wykadrowanym fragmentem  lasu – mają w sobie niepowtarzalny nastrój z obrazów Szyszkina.  Bez względu na  technikę i dobór motywu  (rozległy pejzaż górski czy mały – nic nie znaczący -  fragment zamojskiej ulicy Bazyliańskiej),   wszędzie dostrzec można mistrzowskie operowanie barwą z uwzględnieniem jej wzajemnych relacji. Ta spontaniczność artystycznej wypowiedzi widoczna jest również wszędzie tam, gdzie artysta ograniczył się do czerni i bieli (np. rysunki tuszem - „Jesień w Polanówce” czy „W gęstwinie chwytów”).
Pasieczny jest artystą poszukującym. Eksperymentuje zarówno  z barwą jaki i  linią, za pomocą której   buduje pejzaż,  sugestywnie tworząc na przykład  efekt szronu  czy  mgły na londyńskim niebie  nad Tamizą.  Artysta zawsze potrafi oddać nastrój panujący w przyrodzie.   Choć jego sztuka jest w zasadzie  pozbawiona  literackich treści,  to jednak do końca nie rezygnuje z budowania narracji  („Dlaczego?”, „Ostatni krzyk”, „Rozstrzelanym”, „Duch Święty”). Robi to znowu wielorakimi  środkami i w różnych technikach.  Aby zbudować kompozycję wokół archetypów obecnych w zbiorowej świadomości (przemijanie, starość, śmierć) artysta wprowadza czasem do swych obrazów wątek rodzajowy („W Częstochowie”, „Po Sumie”) – niczym migawkowy skrót z toczącego się życia,  obraz fragmentu naszej  rzeczywistości. A do rzeczywistości tej podchodzi w rozmaity sposób – z realistycznym obiektywizmem albo  metaforycznie -  czasem buduje też  nastrój  syntetycznie upraszczając formę i ograniczając kolor z właściwą  sobie nutą delikatnej autoironii,  w której zawiera własną refleksję nad otaczającym światem („Polonia”, „Na wirażu”, „Do komisarza”). Zawsze jest ta – wspomniana już - różnorodność środków formalnych: od realizmu,  poprzez symbolizm,  impresjonizm,  Pasieczny potrafi zbliżyć się do abstrakcji nigdy jednak granicy tej  nie przekraczając („Krople”), pozostaje wiernym rzetelnemu malarskiemu warsztatowi. Artysta przemawia więc do widza formą, kolorem – środkami,  za pomocą których buduje nastrój.  Umie doskonale z najprostszych  motywów jakimi są  fragment ściany czy mostowy filar,  uczynić malarską opowieść.  Jest też Pasieczny doskonałym portrecistą. Wykonane najczęściej w technice pastelu  –  jakby szkicowe –  jego portrety są zawsze zaskakujące i można powiedzieć – wysmakowane. Sylwetki wydają się programowo niedokończone, wydobyte zdecydowanym ruchem pędzla czy kredki,  wyłaniają się z tła za pomocą secesyjnej linii, przywodząc na myśl modernistyczne portrety Axentowicza czy Weissa.  Inspirując się klasykami naszego malarstwa  Pasieczny,  jak wiadomo,  pozostaje sobą -  malarzem o jasno skrystalizowanym własnym stylu. Jego obrazy - od ujęcia obiektywnego po skrajny subiektywizm czasem z nutą dramaturgii czy autoironii – są zawsze  czytelne od początku do końca. Harmonijna  kompozycja,  zwarta logiczna całość o własnej konsekwentnie budowanej strukturze, to atuty malarstwa, w którym swą artystyczną wrażliwość Pasieczny połączył   z wrażliwością  na otaczający go  świat  zarówno ze swoim pięknem jak i wielorakimi problemami.  Realizm w jego postrzeganiu,   przy  ekspresji osobistych wzruszeń wyrażonych malarskimi środkami,  to kwintesencja sztuki  Stanisława Pasiecznego  - malarza, którego dzieła mają wymiar wieloznaczności, niezwykłej metafory, w której zamyka się osobiste odczucie zarówno człowieka jak i otaczającej go nieskończonej natury.

Izabela Winiewicz-Cybulska


  

Artykuły i galerie foto

powiązane z artystą/wydarzeniem artykuły i galerie foto

Aktualności